معنی فیلمی از امینی

لغت نامه دهخدا

امینی

امینی. [اَ] (حامص) امین بودن. امانت دار بودن:
از وفاداری و امینی او
شاد بودم به همنشینی او.
نظامی.

امینی. [اَ] (ص نسبی) منسوب به امین. || (اِخ) طایفه ای از اهالی قزوین. (ناظم الاطباء).

امینی بلخی

امینی بلخی. [اَ نی ِ ب َ] (اِخ) ابوسراقه عبدالرحمان احمدبن نجار. از شعرای دوره ٔ غزنوی و از مداحان محمود غزنوی بوده. رجوع به ابوسراقه در همین لغت نامه شود.

امینی سمرقندی

امینی سمرقندی.[اَ نی ِ س َ م َ ق َ] (اِخ) مولانا... از شاعران قرن دهم هجری و معاصر سلطان سلیم است. صاحب مجالس النفائس نویسد: مردی فقیر و مسکین صفت و صالح هیئت است و بطرزقصیده کمتر شعر گفته و دائم غزل می گفته، از اوست:
ای دل نشان ناوک آن دلربا شدی
در عاشقی نشانه ٔ تیر بلا شدی
سرو سهی بقد بلندت نمیرسد
باد صبا بگرد سمندت نمیرسد.
و چنانکه از مجالس النفائس برمی آید در زمان تألیف کتاب (928 هَ.ق.) مولانا امینی از زیارت مکه مراجعت کرد و قصیده ای در مدح سلطان سلیمان که در 926 به تخت جلوس کرده بود گفت. مطلع آن قصیده این است:
بداده زمان مملکت کامرانی
بکاوس عهد و سلیمان ثانی.
صله ای که بخاطر این قصیده به امینی رسید سه هزار اقچه ٔ عثمانی بود و وی با این صله ثروتمند شد وبقصد تجارت بسفر رفت. (از ترجمه ٔ مجالس النفائس چ تهران ص 406 و 407). و رجوع به همین کتاب شود.

امینی یزدی

امینی یزدی. [اَ نی ِ ی َ] (اِخ) ملازم خان زمان سیستانی بود. از اوست:
تا گَردصفت دامن یاری نگرفتیم
از پا ننشستیم و قراری نگرفتیم.
(از تذکره ٔ روز روشن چ تهران ص 87).

عمر امینی

عمر امینی. [ع ُ م َ رِ اَ] (اِخ) ابن محمدبن منصور امینی، مکنی به ابوحفص و ملقب به عزالدین و مشهور به ابن حاجب. محدث و جغرافیدان قرن هفتم هجری. وی بسال 593 هَ.ق. دردمشق تولد یافت و در طلب حدیث سفرهای بسیار کرد و بسال 630 هَ.ق. در دمشق درگذشت. او را معجماتی درباره ٔ شهرها و استادان خود میباشد. (از الاعلام زرکلی از شذرات الذهب ج 5 ص 138، و التکمله لوفیات النقله).

امینی دهلوی

امینی دهلوی. [اَ نی ِ دِ ل َ] (اِخ) از شاعران دوره ٔ جهانگیر پادشاه بود و با نظام الدین بخشی دوستی داشت. از اوست:
هرگاه ز توسنت برم نام
آغاز شود ردیف انجام
همچون دل بیقرار عاشق
در خواب ندیده روی آرام.
(ازتذکره ٔ روز روشن چ تهران ص 87).

امینی استرآبادی...

امینی استرآبادی. [اَ ی ِ اَ ت َ] (اِخ) میرسید... از معاصران صادقی کتابدار (قرن 10 هجری) و شاعر بود. از اوست:
ناز چشم ستم انگیز ترا بنده شوم
رنجش مصلحت آمیز ترا بنده شوم.
(از مجمعالخواص ص 95 و 96) (از الذریعه قسم 1 از جزء 9 ص 105) (از فرهنگ سخنوران).